Dit is waarom je de Zillertaler Höhenstrasse een keer gereden móet hebben

Afgelopen zomer bracht ik samen met mijn vader een flitsbezoek aan Oostenrijk. Een trip van vier dagen, waarvan we er twee in Oostenrijk zelf hebben doorgebracht. De eerste dag hebben we een prachtige wandeling gemaakt naar de Berliner Hütte, wat zeker een aanrader is. De tweede dag hebben we met de auto de Zillertaler Höhenstrasse bereden. Een ervaring om nooit te vergeten. Hieronder lees en zie je waarom.

De tocht begint met het zoeken naar de juiste opgang en route. Het Zillertal kent vele dorpen, waarvan een aantal een opgang hebben naar de Höhestrasse. Wanneer je het langst wil genieten van de Höhenstrasse, kun je het beste beginnen in het dorpje Kaltenbach en eindigen in Hippach. In het dorp staan bordjes aangegeven waar de bergroute begint. Doordat het Zillertal vele smalle bergwegen kent die veelal gebruikt worden door boeren om hun land te bereiken, is het in het begin goed zoeken welke weg de juiste is. Wanneer je deze gevonden hebt, wijst alles voor zich. De weg begint gelijk met een grote stijging over een smalle weg. Je rijdt tussen prachtige bossen en af en toe vang je tussen de bomen door een glimp op van het prachtige uitzicht. Na ongeveer een kwartier rijden kom je een slagboom tegen met daarnaast een huisje. Dit is waar je de tol (€8,-) dient te betalen.

Dit punt bevindt zich al op een hoogte van 1700 meter, de rest van de Höhenstrasse kom je niet lager dan dit. Naarmate de weg verder stijgt, neemt de hoeveelheid bomen af, en na nog ca. twintig minuten tijden stijg je volledig boven de boomgrens uit. Dit is ook het punt waarop je aan de auto begint te merken dat er minder zuurstof aanwezig is op deze hoogte. De auto lijkt veel minder vermogen te hebben. Wees dus niet bang dat er iets mis is met je auto, dit hoort bij de hoogte.

Op 1800 meter hoogte bevindt zich een grote tussenstop. Hier is een restaurant om even lekker uit te rusten, wat te drinken en bovenal te genieten van de rust en het uitzicht. Leuk detail: Als je goed kijkt kun je zien waar in de winter geskied wordt. Na deze stop wordt de route echt leuk. De bochten worden strakker, de weg wordt smaller en de afgronden worden dieper. Het is daarom ook zeker aan te raden de route te bereiden met enige rijervaring. Onderweg naar het hoogste punt zijn nog meer restaurants, mocht je de tijd hebben raad ik zeker aan hier gebruik van te maken.

Even later lijkt de route weer af te halen, maar niets is minder waar. Een enorm steile klim brengt je naar het hoogste punt van de Höhenstrasse, de Aribsjochkopf. Met een hoogte van 2133 meter geeft dit punt een adembenemend uitzicht over het Zillertal en verder. Dit is zeker het moment om even uit te stappen en foto’s te maken.

 Hierna begint de afdaling. Een goede voertuigbeheersing is essentieel. De bochten zijn net zo scherp als op de heenweg en de hellingen zijn net zo steil. Opperste concentratie is nodig om tegenliggers op tijd te zien en daarop te reageren. Vergeet af en toe niet van het uitzicht te genieten, doordat je nu naar beneden rijdt kijk je recht de prachtige dalen in van de Höhenstrasse. Langzaam aan kom je weer terecht in de bewoonde wereld, er komen steeds meer huisjes en boerderijen langs de route. Na ongeveer een uur afdalen kom je uit in Hippach, de andere kant van de route. De totale tocht duurt ongeveer drie uur, inclusief de nodige tussenstops. 

Foutje, bedankt!

Het lijkt tegenwoordig bijna dagelijks te gebeuren, datalekken. Bij een datalek komen persoonsgegevens van burgers op straat te liggen. Dit kan gebeuren door een inbraak op computersystemen of een menselijk fout waardoor gegevens tijdelijk toegankelijk zijn terwijl dit niet de bedoeling is. Zojuist ontving ik een e-mail van de ANWB dat er bij hen ook sprake is geweest van een datalek. De e-mail is echter een sterk staaltje crisismanagement, om erger te voorkomen.

Als we de e-mail moeten geloven is slechts een klein deel van de persoonsgegevens gelekt, en lijkt er dus niet zoveel aan de hand. De ANWB is echter een grote organisatie, met ruim 4 miljoen leden. (ANWB, 2017). De maatschappelijke impact is daarom gerust groot te noemen.

De ANWB heeft er erg verstandig aan gedaan het voorval openbaar te maken voordat dit op een andere manier naar buiten kon komen. De e-mail heeft een duidelijk opzet. Allereerst wordt er excuses gemaakt, met daarbij een uitleg hoe het voorval heeft kunnen gebeuren. De fout ontkennen was een slechter idee geweest, helaas zijn er nog veel bedrijven die dit wel gedaan zouden hebben. Door te beginnen met excuses wordt een bepaalde empathie opgewekt bij de ontvanger van de e-mail.

Vervolgens wordt uitgelegd wat de gevolgen zijn, en welke maatregelen er genomen kunnen worden om eventuele schade te voorkomen. Hierdoor nemen ze veel zorgen bij de ontvanger weg, zorgen die er wel waren geweest als de leden dit nieuws via een andere weg te horen hadden gekregen.

De kern van dit verhaal; het fenomeen datalekken is nou eenmaal een gegeven waar we veel mee te maken hebben en in de toekomst nog vaker mee te maken zullen krijgen. Door als bedrijf of organisatie transparant te zijn over een dergelijk voorval, worden geruchten en speculaties voorkomen. Hierdoor blijft het probleem in de hand te houden en accepteren mensen sneller wat er gebeurd is. Fouten maken is menselijk, wanneer je hier als organisatie helder over bent is er over het algemeen best veel acceptatie.